Wanneer men spreekt over Italianen, de Italiaanse cultuur en het leven in Italië, dan wordt er altijd gesproken over de rust en de ontspannen manier van leven. Het is heerlijk dat je bij een diner met vrienden uren aan tafel kunt zitten, lange gesprekken voert en er daarbij niet op de klok wordt gekeken. Wanneer het echter om het uitvoeren van werkzaamheden gaat, zorgt die relaxte mentaliteit voor een groot gevoel van irritatie en soms zelfs onmacht.
Toen ik net begon met het werken in Italië was ik uiteraard vanuit sociaal oogpunt gewend aan het Italiaanse tempo. Voor het maken van afspraken moest ik echter wel een redelijke omschakeling maken. Daar ik vanuit mijn Nederlandse mentaliteit liever 5 minuten te vroeg dan te laat bij een afspraak ben, heb ik regelmatig een half uur staan wachten op een bankdirecteur, makelaar, notaris of Italiaanse verkopers. Inmiddels ben ik hieraan gewend en zorg ik dat bij een koffiebar afspreek, zodat ik tenminste kan wachten onder het genot van een kopje koffie en integratie in de lokale koffiebar.
Voor Nederlanders die het avontuur aangaan in Italië is de Italiaanse mentaliteit vaak wel enorm omschakelen. Ondanks alle waarschuwingen van vele kanten is het vaak enorm frustrerend als je zelf midden in een zoektocht, koopproces of verbouwing zit en het grote “Italiaanse wachten” mag beginnen.
Zo ben ik nu voor een geweldige, ambitieuze jongedame bezig die een geweldig plan heeft voor een b&b op Sardinië. Sardinië loopt leeg, stimulerings- en subsidieplannen moeten zorgen voor verjonging van het eiland en een groei van de welvaart. Maar de makelaars, geometra’s en gemeenten lopen er echt niet harder door. Samen ploeteren we door alle advertenties heen, zijn er tientallen telefoontjes gepleegd en heb ik haar al meerdere malen moeten melden dat er die dag geen ontwikkelingen hebben plaatsgevonden. Haar droomplek gaan we vinden, daar ben ik van overtuigd, maar af en toe slaat de ontmoediging bij haar in. Ondanks dat ze bekend is met de Italiaanse cultuur, is het enorm frusterend als er ter plaatse niet wordt aangepakt.
Het toppunt van een laag tempo maakte ik mee in Le Marche, waar Hans en Jaqueline een geweldig project hebben geopend waar ze een b&b draaien in het schitterende Piagnano. Dit project is gerealiseerd door de gemeente en Hans en Jaqueline stonden in november vol goede moed met een volgepakte auto in hun nieuwe onderkomen. Helaas was het de Italianen nog niet gelukt de “puntjes op de i” te zetten. Later bleek dat dit een hele rij punten zou zijn op de hoofdletter I. Weken moesten Hans en Jaqueline het redden zonder verwarming en warm water in de wintermaanden. Schilderen, buffelen, elektrische kacheltjes en haren wassen in een teiltje. De gemeente wilde wel helpen natuurlijk, maar wie ging dat doen? De monteur kwam na een aantal dagen, mompelde wat, verdween weer en kwam pas naar dagen weer terug om dan alsnog niks te doen. Vele telefoontjes naar de gemeente hadden weinig baat. Niet omdat men niet wil, maar omdat er niemand was die opstond en de verantwoordelijkheid nam. En toen werd het proces nog ernstiger verstoord door een gemeentelijke reorganisatie. De burgemeester was geen burgemeester meer, alle eerdere aanspreekpunten binnen de gemeente hadden niks meer te zeggen en tot de herverkiezing van 26 mei lag eigenlijk alles stil. De vele regen in mei bracht ook een lekkage in het dak aan het licht. Na veel contact met de gemeente kwamen er wat mensen kijken. Doordat de woning in een borgo ligt, is de woning toegankelijk door een poort. Met veel gezucht en gepuf werd er bekeken hoe het dak bereikt zou moeten worden door een kraan. De eerste kraan die kwam paste niet door de poort, de tweede kraan (weken later uiteraard) kon alleen komen als het enkele dagen droog zou zijn. Toen het dan eindelijk droog was, kwam de langverwachte kraan, kroop de met liefde onthaalde dakdekker het dak op en…. bleek er enkel behoefte te zijn aan een speciale coating die uiteraard wel besteld moest worden. Het is vandaag 18 juni en deze speciale coating is nog niet gearriveerd.
Wat hebben Hans en Jaqueline moeten afzien en wat is hun geduld (en soms ook het mijne) op de proef gesteld. Een ambitieuze gemeente die eigenlijk iets te veel grootheidswaanzin had en niet waar kon maken wat ze hadden toegezegd.
Inmiddels is de oude burgemeester weer herkozen en mag hij weer stappen ondernemen. Er worden hele kleine stapjes in de goede richting gezet en langzaamaan zullen de laatste gebreken door de gemeente worden opgelost. Er zijn avonden geweest waarin ik uren aan het appen was met Hans omdat ze niet meer wisten wat te doen. Maar elke ochtend stonden ze op vol goede moed en werd er weer gewerkt aan hun droomplek. Il Nostro sogno is met recht een droom te noemen.
Wat een schitterende, warme plek hebben Hans en Jaqueline ondanks alle tegenslagen gecreëerd. Gisteren werd er door de lokale televisie een promotiefilm gemaakt van de borgo. Een promotiefilm die vast zal laten zien hoe deze plek met hard werken, liefde en vooral geduld is omgetoverd tot een plaats waar men tot rust kan komen en kan genieten van al het heerlijks van de Marche, inclusief de niet te versmaden kookkunsten van Hans en Jaqueline. De recensies van hun gasten zijn geweldig en ook de toekomstige gasten zullen gaan genieten van deze plek.
Wanneer de ervaringen van mensen die ik begeleid met het Italiaanse tempo en de mentaliteit niet positief zijn, is dat iets wat mij natuurlijk raakt. Het is tenslotte mijn droom om de droom van andere mensen mede waar te kunnen maken. Door Hans en Jaqueline heb ik echter ontdekt dat hoe groter de droom is, hoe groter het doorzettingsvermogen en de kracht is om te vechten voor deze droom. Over een aantal maanden als Hans en Jaqueline hun eerste hoogseizoen hebben gedraaid, zullen ze, genieten van een wijntje in hun mooie tuin, terugkijken op een zeer onstuimig eerste jaar in le Marche. Maar… dit bekijken ze wel vanuit hun droomwoning!
