De lente begint, eindelijk komt er een eind aan de lange treurige winter in Italië. In Nederland ben ik al geen liefhebber van de winter, maar wij Nederlanders laten ons tenminste nog zien. De gemiddelde Italiaan sluit zichzelf eind oktober op en komt ergens in maart weer uit de winterslaap. Met 15 graden vindt men het in Italië maar koud en komt de winterjas, de elektrische deken uit de kast en gaat de verwarming aan op standje ‘sambal’.
De komst van de lente betekent ook dat er in de tuin gewerkt moet worden. Mijn tuin is in de afgelopen jaren onderhouden door de eigenaresse van de gehele woning die een grote voorliefde heeft voor, in mijn ogen, onmogelijke, planten, namelijk de amaryllissen. Die plant die bloeit twee dagen per jaar schitterend, maar is de rest van het jaar een afschuwelijk lelijk ding. In al mijn enthousiasme heb ik in het najaar een groot gedeelte van de tuin omgespit, geverticuteerd en ingezaaid met gras. Nu de winter dan echt voorbij is, zijn de sporen van de relatief strenge winter in Italië duidelijk zichtbaar; mijn planten hebben de winter niet overleefd en het gras staat torenhoog. Gelukkig heb ik hele lieve vrienden die me mee willen helpen, al moet ik erg mijn best doen ze te overtuigen van het feit dat dit de juiste periode is om in de tuin te werken en dat we het best zullen overleven ondanks de barre temperaturen rond de 15 graden. Er wordt gespit, gemaaid, gevloekt, verlichting aangelegd en vele nieuwe planten gepot. De OBI, de bouwmarkt in mijn buurt, ziet mij als trouwe klant bijna dagelijks terugkeren. Het begint op te vallen dat ik, die duidelijk niet Italiaans oog, toch echt aankopen doe voor een tuin en al snel word ik bij binnenkomst begroet. De vaste verkoper helpt mee met het inladen van de spullen in de auto en zorgt ervoor dat iedere plantje keurig vervoerd kan worden in mijn kleine wagentje.
Twee weken geleden besloot ik na aankomst in Italië samen met Jip wederom naar de OBI te gaan, maar dan de grotere versie in de buurt van het vliegveld van Pisa. Alsof mijn vaste autoverhuurder het aanvoelde, kreeg ik voor deze keer een Fiat Doblo mee, waarin ik me voelde alsof de Paus achterin stond om het publiek toe te wuiven. Na een behoorlijke ronde in de bouwmarkt, werd ik wederom door verschillende mensen geholpen om de aankopen vakkundig in de auto te krijgen. Zelfs in de grote Doblo was dat een zeer grote uitdaging, maar na een half uur duwen en herpakken, kon de kofferbak dan uiteindelijk dicht. Met Jip opgevouwen tussen alle grote dozen, konden we dan eindelijk huiswaarts keren en reed ik de snelweg op. Daar werd ik echter na 500 meter door een politiewagen tot stilstand gebracht. Enigszins verontrust reed ik het parkeerterrein van het benzinestation op, waar twee typische Italiaanse politieagenten uitstapte. In de 10 seconden die de weg die ze moesten afleggen naar mijn auto, gingen allerlei scenario’s door mijn hoofd; moest ik de ‘toerist’ spelen, de ‘onwetende vrouw’ of het maar gewoon laten gebeuren. Ik besloot voor het laatste te kiezen, omdat acteren niet mijn sterkste kant is en dit bleek in mijn voordeel te zijn. De heren wezen mij op het feit dat mijn achterklep tijdens de rit was opengegaan en hielpen mij deze weer te sluiten. Er werd even gekeken naar de, zeker niet handige, positie van Jip in de auto en zelfs kort overleg gepleegd of ze me zouden helpen met het thuisbrengen van mijn spullen en Jip! Uiteindelijk zijn we veilig thuisgekomen en hebben we de daaropvolgende dagen heerlijk kunnen klussen in de tuin. Onze tuin is klaar voor de zomer, lange diners op het terras en natuurlijk een aperitivo.