Er is geen enkele twijfel mogelijk over het feit dat de gemiddelde Italiaan een bijzonder goede smaak heeft. De Italiaan is altijd een voorloper in de mode, kleedt zich goed voor iedere gelegenheid en besteedt overduidelijk tijd en veel geld in het uiterlijk. In mijn Italiaanse vriendenkring is het geen schande dat de man naar de schoonheidsspecialist gaat. Dat ze terugkomen van de behandeling met iets te smalle wenkbrauwen voor Nederlandse begrippen, heb ik inmiddels maar geparkeerd onder het kopje “Italiaanse stijl”.
In de weekenden een aantal jaren geleden ging ik met collega’s en Italiaanse vrienden vaak nog echt uit. In de zomer naar de discotheken aan de kust bij Viareggio, in de winter naar de gigantische discotheken in Montecatini of Florence. De eerste keer dat ik met een Nederlandse collega werd opgehaald door Italiaanse vrienden voor een avondje uit in de discotheek Seven, werden we door onze vrienden enigszins verbaasd aangekeken. We werden niet letterlijk verzocht, maar toch wel met een overduidelijke hint teruggestuurd naar binnen om ons wat meer op te tuigen. Het moge duidelijk zijn, Italianen doen niets half, maar gaan het liefst tot de top en een stukje daarover heen.
De afgelopen weken heb ik me in Italië dan ook mogen verbazen aan de verschillende decoraties die langzaam te voorschijn kwamen in en buiten de huizen. Wellicht had ik vorig jaar met kerst al een aardig signaal kunnen oppikken toen vrienden als verrassing een kleine kerstboom in mijn huis hadden geplaatst, die mijn huis deed omtoveren in een discotheek.
Gisterenavond kwam ik vanaf een etentje en heb ik de hele weg kunnen lachen om de kerstversiering die vooral op moeten vallen. Alles knippert, het liefst in felle kleuren en in een enorme overdaad. De huizen in mijn dorp zijn van binnen omgetoverd tot minifeestzalen, waar enkel nog de rookmachine ontbreekt om een aardig jaren ’90 feestje te organiseren. Vanavond maakte ik een rondje om een aantal voorbeelden vast te kunnen leggen op de gevoelige plaat. In het nabij gelegen dorpje Larciano stopte ik om een geprojecteerde, dansende sneeuwman te fotograferen. De eigenaar zwaaide vrolijk en trots voor het raam, ik heb hem met alle liefde in de waan gelaten.
Al is het uiterlijk vertoon voor mij dan wellicht iets te veel van het goeie, de kerstgedachte die de italianen nog zo duidelijk overbrengen, geeft een klein gevoel van trots dat ik deelgenoot mag zijn van dit leven. Al weken worden er etentjes georganiseerd, is men bezig met het zoeken naar het perfecte cadeau voor vrienden en familie en wordt er gesproken over het kerstdiner dat groots wordt aangepakt. Als zo vaak bekruipt me dan de gedachte dat wij als Nederlanders nog zoveel kunnen leren van de Italiaan. Tijd, kostbare tijd, samen doorbrengen en met name stilstaan bij deze tijd samen is een bijzonder en waardevol goed.
Wens ik met deze laatste woorden iedereen een fijne, gezellige en vooral liefdevolle kerst en een fantastisch 2018 met af en toe gewoon een beetje tijd om stil te kunnen staan.
