Gedurende de twintig jaar dat ik in Italië kom en de laatste jaren werk, heb ik een fijne en bijzondere vriendenkring op kunnen bouwen. Italianen leven, genieten en hebben veel meer tijd. Een etentje met vrienden betekent urenlang tafelen onder het genot van wijn en lange gesprekken.
In september, nu twee maanden geleden, werd ik opgeschrikt door een telefoontje dat de wereld deed stilstaan. Een plotseling overlijden in mijn vriendenkring in Italië. Halsoverkop vertrok ik naar Italië om daar drie dagen mee te maken van pure rouw. Het verschil tussen Nederlanders en Italianen werd, in deze gruwelijke situatie, nog maar eens extra duidelijk. Italianen doen alles met passie, ook rouwen. Voelde ik mezelf bezwaard om bij de familie van Jhonny aan de keukentafel aan te schuiven, daar was het gebruikelijk dat de hele dag familie, vrienden, buren en collega’s binnenliepen. Omdat Jhonny onverwacht overleed werd hij ondergebracht in het ziekenhuis voor onderzoeken naar zijn dood. Na drie dagen werd zijn lichaam vrijgegeven en werd hij opgebaard in de “kapel” van het ziekenhuis. Met mijn , wellicht, naïeve manier van denken dacht ik dat dit vergelijkbaar zou zijn met een situatie in een Nederlands ziekenhuis of uitvaartcentrum. Het tegendeel was waar; een lange gang in een soort van vreemd mortuarium waar honderden mensen zich hadden verzameld om afscheid te nemen van Jhonny. Terecht, want een prachtige jongen met een gouden hart, maar in een absurde situatie.
Zijn wij in Nederland gewend aan het plaatsen van een advertentie in de krant en het versturen van rouwkaarten, in Italië zorgt de kracht van het gesproken woord voor de kennisgeving. In no-time wist iedereen ieder detail van de uitvaart en werd er vooral veel en openlijk gerouwd. Een gevoel dat voor mij, als nuchtere Hollandse, nog wat onwennig is. Uiteraard is er in Nederland ruimte voor verdriet, maar bij ons borrelt toch snel een pragmatische manier van denken en handelen naar boven.
In het afgelopen jaar had Jhonny met zijn moeder een fantastisch restaurant neergezet. Een passie die hij had voor koken en het delen van kwaliteit in een gastvrije ruimte, was eindelijk tot uitvoering gekomen door met de opening van I Golosi. Een heerlijke plek, waar de gehele familie en de vriendin van Jhonny hard werken om het iedere gast naar de zin te maken. Eind september heeft Giusy, de moeder van Jhonny, het restaurant weer geopend. Ondanks een enorme leegte en een grootst verdriet voelt het restaurant nog steeds als een plek waar je met twee grote armen wordt onthaald. Sinds het overlijden van Jhonny schuif ik iedere zaterdag bij de familietafel aan voor de open keuken. Het ontbreken van Jhonny voor de grote, brandende pizza-oven, zorgt iedere keer weer voor een steek in het hart. Maar het heeft ook gezorgd voor het versterken van een band. Dat is de kracht van de Italiaanse vriendengroep. Samen eten, samen een goed glas wijn drinken, samen huilen, samen lachen. Stilstaan bij het moment, dankbaar zijn voor dat wat er is en ruimte voor verdriet.
Ik kan iedereen aanraden bij deze geweldige, lieve familie aan te schuiven voor een overheerlijk diner, een zorgvuldig gekozen wijn, maar vooral voor een lach en een persoonlijke interesse, waar wij als nuchter volkje nog van kunnen leren.
